Podłoga w łazience musi być bezpieczna, dlatego bardzo ważnym aspektem w wyborze płytek są ich właściwości techniczne. Jak wybrać właściwe płytki podłogowe do łazienki, by cieszyć się nimi na wiele lat?

Płytki podłogowe i ich podział

Płytki podłogowe należą do grupy płytek ceramicznych. Są to cienkie kafle o różnorodnych wymiarach, stosowane do okładania płaszczyzn, czyli ścian i podłóg w mieszkaniu. Wytwarzane z naturalnego surowca, jakim jest glin (skały, krzemionki) i poddawane obróbce oraz wypalaniu w temperaturze nawet 1200-1300 st. C.
Ze względu na powierzchnię wykończenia płytki dzieli się na:

• szkliwione (błyszczące),
• nieszkliwione (matowe),
• polerowane (połysk na zewnętrznej stronie)
• angobowane (z zewnątrz pokryte zaprawą, która daje efekt matowości).

Ich wybór może całkowicie zmienić charakter wnętrza, które chcemy urządzić, stanowiąc nie tylko dopełnienie mebli i dodatków, ale również ozdobę samą w sobie, czego przykładem może być podłoga w łazience.

Jakie płytki do łazienki o właściwościach antypoślizgowych?

Łazienka wymaga szczególnego rodzaju płytek podłogowych. Chcemy przecież, by nasza podłoga łazienkowa miała jakiś połysk lub wzór, a nawet jedno i drugie. Ważna jest też powierzchnia, a właściwie jej gładkość – często przecież będziemy na niej stali bosymi stopami. W tej sytuacji istotne jest także, aby miała ona właściwości antypoślizgowe, które wyrażone są jako klasy. W ich ramach płytki rozróżnione są dodatkowo na te, po których stąpać można boso (klasy A, B, C) lub postawić ciężki przedmiot i chodzić w obuwiu (klasy R9, R10 itd.).

Wszystkie te walory posiada gres, dzielony na ceramiczny oraz szkliwiony. Stanowi on mieszaninę gliny, kaolinu, piasku kwarcowego skalenia i szamotu. Wysoka temperatura wypalania naturalnie wspomaga zeszklenie i stwarza dużą odporność. Jest on zarówno mrozoodporny, jak i wytrzymały na gorąco, a ta uniwersalność sprawia, że można go stosować zarówno wewnątrz mieszkania, jak i na zewnątrz. Ten rodzaj materiału ma bardzo małą nasiąkliwość (nawet poniżej 0,5%), a wypolerowany może być nawet w takim stopniu, że będzie przypominał marmur. Jednak w łazience rzadko stosuje się gres polerowany, gdyż pod wpływem działania wody staje się bardzo śliski. Jest on jednak wyjątkowo odporny na zarysowania, zaginanie i uszkodzenia mechaniczne.

Gres szkliwiony ma cienką wierzchnią warstwę, a z racji tego, że łazienka jest miejscem uczęszczanym od czasu do czasu, nadaje się na podłogę do tego akurat pomieszczenia. Dzięki dużemu formatowi i minimalnej fudze, łatwo też utrzymać taką powierzchnię w czystości, co ma niebagatelne znaczenie przy zachowaniu standardów higienicznych w mieszkaniu prywatnym, ale nie tylko. Twardość gresu daje możliwość wyprodukowania płytki w dużym formacie, choć z drugiej strony stwarza drobny problem z porcjowaniem go, gdyż potrzeba do tego specjalistycznych narzędzi, jakościowo lepszych niż te, których używa się do innego rodzaju płytek. Ponieważ gres ma twardość tylko o jeden stopień mniejszą niż diament, to właśnie diamentowego ostrza trzeba użyć, po czym zarysować nim granicę cięcia, a następnie maszynką złamać ją wzdłuż wyznaczonej linii. Cena jednej wypolerowanej płytki o wymiarach 58,9 na 58,9 cm kształtuje się na poziomie 70 zł. Kupując kilka opakowań płytek, należy je ze sobą wymieszać, aby miały identyczne wymiary. Dzieje się tak, gdyż istnieją tzw. płytki rektyfikowane, czyli mające mechanicznie obcinane lub zeszlifowywane krawędzie, ale nie wszystkie one są poddawane kalibrowaniu, czyli sortowaniu na wymiary.

Płytki powinno się łączyć ze sobą za pomocą fug jak przy układaniu kafelek. Wtedy nie pękają one pod wpływem sił działających z zewnątrz. Oprócz tego ważne jest, aby wybrać właściwy klej pasujący do podłoża. Do klejenia płytek z gresu, szczególnie w łazience, gdzie tak istotna jest niska nasiąkliwość, używa się kleju klasy C2 o tak zwanej podwyższonej przyczepności.

Glazura, terakota, gres porcelanowy czy klinkier szkliwiony, co wybrać?

W chwili obecnej produkuje się już płytki z gotowymi wzorami, co bardzo ułatwia przeprowadzanie remontu i nadaje wnętrzu niepowtarzalny charakter. W nowoczesnych łazienkach stosuje się wiele szkła, chromowanych powierzchni, kamienia, ale przeważa wprowadzanie minimalnej ilości przedmiotów użytkowych, stonowana kolorystyka i wzornictwo na płytkach, które w ostatnim czasie jest coraz bardziej wyraziste. Najmodniejsze stały się połączenia szkła i drewna, a także szkła i kamienia. Nowością jest także to, że sanitariaty, tj. umywalki, muszle klozetowe i kabiny prysznicowe zaczęto produkować w niestandardowych kształtach, przybierających określone formy, np. muszli, łodzi, kuli. Stwarza to sposobność urządzenia łazienki w określonym klimacie, np. statku morskiego. Pojawiają się kolejne możliwości, jeśli chodzi o dobór płytek. Najpopularniejsze ich rodzaje to właśnie glazura i terakota, ale także gres porcelanowy i klinkier szkliwiony.

Glazura jest bardziej krucha i cieńsza od terakoty. Częściej używa się jej do okładania ścian lub do obudowy zlewu itp. Jest dość odporna na działanie środków chemicznych używanych do sprzątania.

Terakota to płytki wyrabiane z oczyszczonej, drobnoziarnistej gliny, przy czym tworzone z białej gliny prezentują wyższą jakość niż te z czerwonej. Układa się je na podłodze. Są mniej odporne na uderzenia niż glazura.

Kolejna odmiana to gres porcelanowy, czyli płytki prasowane na sucho z domieszką skalenia lub kwarcu. Wykańcza się nimi ściany i podłogę. Mają tę zaletę, że mogą imitować kamień lub drewno, a ich cena jest znacznie niższa niż ceny tych surowców. Są odporniejsze na złamania niż terakota, jednak bardziej podatne na zabrudzenia oraz uderzenia powodujące odpryski.

Ostatni rodzaj – klinkier szkliwiony – to płytki z mocno spieczonej, naturalnej gliny z domieszką barwników tlenkowych. Stosuje się je na posadzki, bo są pokryte szkliwem, co zwiększa możliwość w zakresie zwiększania liczby kolorów. Płytki można łączyć ze ścianami pomalowanymi farbą odporną na wilgoć (parę wodną) oraz z tapetą wodoodporną.

Do wykończenia stosuje się różnego rodzaju listwy oraz modne zarówno w łazience, jak i kuchni mozaiki – szczególnie w odniesieniu do wykonania obudowy wanny. Stosując wyraziste wzory i kolory ceramiki należy zachować pewne wyczucie, gdyż zbyt wzorzyste lub zbyt ciemne wnętrze łazienki może po pewnym czasie męczyć wzrok.

A może drewniane płytki?

Zdarzają się projekty wykończenia podłogi łazienki drewnianymi płytkami, jednak wtedy należy zadbać o to, aby drewno to miało odpowiednią odporność i nie rozszerzało się tak bardzo pod wpływem wilgoci. Wytrzymałość drewna na wilgoć określa tzw. „współczynnik skurczu” – im mniejszy, tym lepiej dla podłogi. Lepsze jakościowo od naszych polskich drzew są pod tym względem drzewa egzotyczne, ponieważ mają więcej żywicy będącej naturalnym impregnatem. Gatunki drewna nazwach takich, jak iroko, doussie, teak, merbau mające współczynnik skurczu poniżej 9,5% (dla porównania dąb ma 12%) jest mniej podatne na działanie grzybów i bakterii. Przed zakupem płytek trzeba też dopilnować, by drewno miało wilgotność między 7 a 10%, a położoną podłogę zaimpregnować specjalnym olejem.